Op de top van de berg zit een vrouw. Verbaasd kijkt ze om zich heen. Ze denkt terug aan de start van de tocht. In het dorp, onderaan de grote berg zat ze op een avond met vrienden te praten over hun dromen. Ze wist niet meer wie het gesprek was begonnen, maar het al pratende vertelden ze één voor één wat ze in hun leven wilden bereiken. Iedereen had dezelfde droom: ze wilden allemaal ooit de top van de berg beklimmen. Toen ontstond het spontane plan: laten we daar morgen mee beginnen!

Er was direct een aantal critici: “Morgen is te vroeg. We moeten ons eerst beter voorbereiden, meer lezen over bergbeklimmen. We moeten trainen, ons laten voorlichten. Eerst aan andere bergbeklimmers vragen hoe het moet.” Zij besloten niet aan de tocht te beginnen.

Dan waren er de anderen, met een dringende reden: “Ik kan echt niet weg. Ik moet de kinderen morgenochtend naar school brengen”. Of: “M’n baas wacht op me en ik moet naar m’n werk”. Ook zij begonnen niet.

Ook waren en de mensen met een beperkt budget: “Zo’n reis is vast vreselijk kostbaar en zoveel geld heb ik niet. Ik zou zo graag meewillen, maar ja, dat kan niet!”

Gelukkig bleef er een flinke groep over die wel van start ging. In de vroege ochtend vertrokken ze, met z’n allen. Maar toen ze de wegen van het dorp achter zich hadden gelaten, begon de twijfel: “Zo ver ben ik nog nooit geweest. Dit is niet m’n vertrouwde weg, hier ken ik het nog helemaal niet. Ik ga terug!”

Na een paar uren stevig doorlopen, kwamen ze bij de boomgrens. Het bos eindigde, er stonden alleen nog lage struiken tussen het gras en de kale rotsen. Ook dit was een punt waar veel mensen afhaakten: “Kale rotsen zonder bomen? Zo hoort de wereld er niet uit te zien. Dit vind ik niks, ik stop ermee!” Ook zij haakten af.

Er was een kleine groep over, die vastbesloten was om de droom te realiseren: de top van de berg bereiken. Ze werden een hechte groep. Wilden voortaan alles samen doen en keken neer op de mensen die terug waren gegaan of niet waren gestart. Zo waren zij niet, zij leefden écht! Bij het vallen van de avond werd er stevig gefeest met de meegenomen flessen drank. Wat hadden ze het goed samen!

Toen het ochtend werd, lagen de feestgangers hun roes uit te slapen. Er was maar een enkeling die zich had ingehouden met drinken. Die de droom belangrijker vond dan het feest. Zij gingen verder, om hun weg naar de top te vervolgen.

Na een paar uren wandelen, kwamen ze bij een groot obstakel: de weg hield op en eindigde in bij een groot ravijn. Moedeloos keken ze naar beneden: ze konden niet verder! Toen beseften ze: ze hadden een uur eerder dat andere bergpad moeten nemen. De zware klim in het laatste uur was voor niets. Dit was de nekslag: “We hebben zo ons best gedaan en nu eindigen we hier. Misschien leidt het andere bergpad ook wel naar een ravijn. Wij stoppen ermee!”

De vrouw besloot niet te stoppen. Ze wandelde het volle uur terug en koos het andere bergpad. Ze was inmiddels alleen en haar voeten deden pijn. Ze had nog maar een klein beetje voedsel bij zich. Zou dat genoeg zijn? Vol twijfels liep ze door. Was dit het wel waard? Kon ze niet beter ook stoppen, zoals alle anderen? Allang niet meer zelfverzekerd, maar met kleine pijnlijke stappen bleef ze wandelen. Ze keek amper meer naar de omgeving. Totdat het bergpad een laatste bocht maakte en ze tussen de rotswanden vandaan kwam. Ze keek om zich heen: ze was er.

Vanaf de top van de berg ziet ze het dorp in de diepte liggen. Ze beseft plots hoe eenvoudig het is geweest om de droom te realiseren: ze hoefde alleen maar te beginnen en stug vol te houden. Dag na dag, stap voor stap. Ook toen het tegenviel, ook toen het niet meer leuk was. Ze kijkt om zich heen. Ze is alleen. Het hele dorp had dezelfde droom: iedereen wilde de top bereiken. Toch is zij de enige die zo ver is gekomen. Hoe? Door gewoon te beginnen en daarna stug vol te houden. Dat is de sleutel tot het realiseren van je droom. En het is tegelijkertijd de allergrootste uitdaging van het leven.