Het zijn de laatste dagen voor kerst. Ik moet nog flink wat klantklussen afronden en ben razend druk. Dan komt er een telefoontje van een oude bekende die even bij wil praten. Ik twijfel. Eigenlijk heb ik geen tijd. Dan verman ik me. Wat nou “sorry, geen tijd”?! Natuurlijk wil ik weten hoe het met Herman gaat en even bijpraten. De tijd vliegt en in de overvolle dag kom je nu eenmaal niet overal aan toe. Er blijven dingen liggen, niet gedaan. Geen tijd. Als je er goed over nadenkt, is dat eigenlijk klinklare onzin. Natuurlijk heb je tijd. Elke dag weer heb je vier-en-twintig uren de tijd. Tijd om te slapen, te eten, te dromen, of je te haasten. Of je nu veel of weinig doet: elke volgende dag begint weer met dezelfde vierentwintig uren. Uren die je gratis en voor niets krijgt. Maar vooral: uren waarvan jij kunt bepalen hoe je ze besteedt.

Soms voelt het anders. Je hebt het gevoel dat je wordt geleefd. Dat je baas, je collega’s, of je familie je agenda bepalen. En dat is ook vaak zo. Maar het hoeft niet. Uiteindelijk ben jij degene die zich laat leven. Die anderen de agenda laat bepalen. Die geen tijd meer heeft.

Keer het eens om. Bedenk je voortaan bij elke keer dat je ‘geen tijd’ hoort, dat dit expliciet niét waar is. Dat ook degene die ‘geen tijd’ had, net als jij elke dag weer 24 maagdelijke uren tot z’n beschikking heeft. Maar bedenk je dan ook dat teveel mensen gedachteloos met die tijd omgaan. Dat ze niet zelf de regie over hun eigen tijd nemen. Dat ze zich laten leven. Natuurlijk is er niets mis met samenwerken, met dingen voor anderen doen, met je tijd delen. Het wordt pas een probleem als je het gevoel van regie kwijtraakt. Van keus. Van zelf bepalen hoe jij je tijd indeelt en waar jij tijd en aandacht aan wilt geven.

Uiteindelijk is ‘geen tijd’ nooit een kwestie van tijd. Het is een kwestie van prioriteit. Waar kies jij voor? Wat wil je prioriteit geven? Waaraan ga jij de uren in jouw dag besteden? Kies je voor aanwezigheid bij die saaie vergadering, of neem je de tijd om het verschil te maken voor je klant en een lastig probleem voorgoed uit de wereld te helpen. Het is jouw tijd, jouw keus, jouw prioriteit. Als je dat beseft, krijg je plots tijd in overvloed. Elke dag weer heb je 24 nieuwe uren waarvan jij bepaalt wat je er mee doet. En “sorry, ik had geen tijd” wordt dan iets van het verleden, van de tijd waarin je je nog liet leven. De toekomst wordt bepaald door de tijd die je zelf neemt, de prioriteiten die jij stelt.

Op het grasveld in het zwembad zie ik een jongetje zitten. Hij is gefascineerd door de hoge duikplank en kijkt al tien minuten naar niets anders. Af en toe staat hij op om heen en weer te lopen langs de trap van de duikplank. Dan gaat hij weer snel zitten. Plots staat hij weer op. Hij recht z’n schouders en neemt twee ferme stappen. Kijkt omhoog naar de duikplank. En krimpt dan een beetje in elkaar als hij ziet hoe hoog het is. Heel hoog. Toch zet hij nog twee stappen richting de trap. Aarzelend zet hij een voet op de onderste tree. Kijkt om zich heen. Zet snel nog drie stappen en klimt dan verder omhoog. Bovenaan blijft hij staan. Ik zie vanaf de grond hoe z’n handen bibberen, z’n knieën ook. Met een angstige blik kijkt hij naar het uiteinde van de duikplank. Hij durft niet, dat is duidelijk. En dan gebeurt het. Plotseling neemt hij een aanloop, doet z’n ogen dicht en… duikt!

Wil je in jouw organisatie het verschil maken? Wil je echt goede dingen realiseren voor je klanten? Dan kom je regelmatig zo’n hoge duikplank tegen. Misschien is jouw duikplank een ingewikkeld proces dat veel eenvoudiger zou moeten. Of een produkt dat gevaarlijk is en uit de markt genomen zou moeten worden. Maar je weet dat je met zo’n voorstel tegen alle gangbare zaken in gaat. Je moet tegen de stroom inzwemmen. Dingen anders doen én daar bij je baas en collega’s je nek voor uitsteken. Dat is eng. Doodeng. Net zoals een hoge duikplank.

Toch laat het idee je niet los. Je blijft er omheen draaien. Heen en weer. Al kijkend, peinzend. Af en toe verlies je de moed en ga je van een afstandje op het gras zitten kijken. Dan sta je weer op, je wilt wel. Maar durf je wel? Natuurlijk durf je niet! Daar gaat het ook helemaal niet om. Als je met al je goede ideeën blijft wachten totdat je durft, wacht je op het einde van je leven nog.

Het verschil wordt niet gemaakt door mensen die durven. Het verschil wordt gemaakt door mensen zoals jij en ik die doodsbang zijn, die niet durven. Maar die desondanks besluiten om het wél doen. Durf jij niet tegen de stroom in te zwemmen, durf je in je organisatie niet te zeggen waar het echt op staat? Dat geeft niets. Als je je door je angst maar niet laat tegenhouden. Net zoals voor de kleine held op de duikplank geldt ook voor jou: wacht niet langer tot je durft, maar begin. Nu. Duik!

Ondernemerschap heeft vele vormen. Je vindt het niet alleen bij mensen met een eigen bedrijf, maar ook bij schoolkinderen, huisvrouwen of mensen in loondienst. Het gaat niet om je functie (een eigen bedrijf), maar om de rol die je kiest. Om je houding, je instelling. Ondernemerschap is voor mij: ondernemen. Er is je geen berg te hoog, geen dal te diep. Je laat je niet afschrikken door tegenslag of blokkades, maar gaat er voor de volle 100% voor. Dat klinkt afgezaagd, maar een concreet voorbeeld laat precies zien wat ik bedoel:

Het is dinsdagavond en ik sta met m’n teamgenoten van het damesvoetbalteam een balletje te trappen voordat onze training begint. Nog niet iedereen is er. Zo ontbreekt Wilma, onze talentvolle scorende spits. Maar we weten: met een boerderij en een gezin met drie kinderen is het niet eenvoudig om de training bij te wonen. Misschien redt ze het vandaag niet? Dan horen we plots een zacht geraas in de verte. Binnen een paar minuten zwelt het aan tot een oorverdovend gebulder. Nieuwsgierig kijken we naar de weg. Wat komt daar aan?!

Vol verbazing zien we een tractor het voetbalveld opdraaien. Achter het stuur: Wilma! Grijnzend springt ze in haar trainingspak van de bestuurdersstoel op de grond. Ze trapt nonchalant haar klompen uit en schiet in haar voetbalschoenen. Dan komt ze op een drafje naar ons toe. “M’n man had de auto mee, dus ik dacht dan kom ik maar zo!”

Dit is waar voor mij ondernemerschap om draait. Je laat je niet bij de eerste beste tegenslag uit het veld slaan. Je bent niet te stoppen en daardoor in staat om élke hindernis te nemen. Ga je met die houding voor je klanten aan de slag, dan ben je een echte ondernemer. Of je nou een eigen bedrijf hebt of niet.