De pauze was nog maar net begonnen, of hij rende al de zaal uit. Kop koffie in zijn ene hand, telefoon met de andere hand tegen zijn oor gedrukt. Steef. Een ondernemer die ik twee maanden daarvoor had leren kennen tijdens de training die we beiden volgden.
Steef had een succesvol bedrijf opgezet, werkte voor grote merken. In mijn ogen was hij een succesvol ondernemer, die het had gemaakt. Ik was daarentegen maar een gewone zzp-er. Ik had mooie klussen, verdiende fijn, had veel vrijheid. Maar mijn bedrijf was lang niet zo succesvol als dat van Steef. Dacht ik.
Wat ik toen niet wist, was dat Steef stikjaloers was. Op mij.
Hij vertelde het me, toen we samen lunchten op een zonnig terras. Zijn ogen dwaalden af, toen hij vertelde. Hoe zijn bedrijf voelde als een last. Hoe hij elke week de weg op moest om nieuwe klanten binnen te halen en zijn team aan het werk te houden, om de vaste lasten te kunnen betalen.
Hij floepte het er uit: “Ik ben jaloers, op jou!” Nu keek hij me wel recht aan. “Op jouw vrijheid, de manier waarop jij nieuwe dingen kunt doen, of gewoon vrij kunt zijn. Mijn bedrijf voelt als een gevangenis, ik heb zoveel verplichten. Dat wil ik niet meer!”
"Ik ben jaloers, op jou!"
Een paar jaren later heeft Steef zijn bedrijf verkocht, nu werkt hij op een andere manier. Zijn omzet is stukken lager, maar zijn team en kosten ook. Zo verdient hij meer dan genoeg voor een rijk leven. Een paar maanden geleden lunchten we weer samen. Steef had een jetlag. Hij was net terug van een lange reis door Zuid Amerika. Zijn bedrijf gaf hem daarvoor nu de financiën én de vrijheid.
Een bedrijf dat draait om hun eigen hyperactieve energie
Als business coach kom ik volop ondernemers als Steef tegen. Ze investeren veel tijd en geld in hun zaak. Om er na een aantal jaren achter te komen die zaak ze niet de felbegeerde vrijheid heeft gegeven, maar ze alleen maar meer gevangen zet. Ze hebben een bedrijf neergezet dat draait om hun eigen hyperactieve energie. Waardoor hun bedrijf hun gevangenis is geworden.
Hoe kan dat anders?
Lees meer
‘Waar gaan we naar toe?’ vraagt mijn man terwijl hij de auto start.
Heron was een slimme vent, die een voorloper van de stoommachine ontwikkelde: de aeolipile. Zijn apparaat bestond uit een holle metalen bol op een holle as, waar stoom doorheen liep die de bol liet draaien. Een waar kunststukje. Maar Heron had helaas geen flauw idee wat hij er mee kon en de ontwikkeling stokte. Daardoor moesten we nog meer dan duizend jaren wachten voordat de stoommachine echt doorbrak. Jammer voor Heron.
