Op Google leek het hotel nog perfect: dichtbij JFK Airport, met een goede metro-verbinding naar de binnenstad van New York.
Toen ik die zondagavond terug wandelde naar het hotel, ontdekte ik de realiteit. Ik viel op in dit deel van de stad en was overduidelijk geen local met mijn blanke huid en blauwe ogen. Ik had de tas met mijn dure MacBook Air en iPad Mini op mijn rug. In mijn eentje was ik een paar dagen in New York; niemand zou me missen, als me hier nu iets zou overkomen.
Een stil en donker park
Tot overmaat van ramp had ik me vergist in het station van de subway. Ik moest veel verder wandelen dan verwacht. Langs een verlopen en verlaten autohandel. Daarna een stil en donker park, met een paar even donkere mannen in een klein groepje op hoek van de straat. Dan een viaduct onder de spoorbaan, waar water langs de gebroken regenpijpen op het voetpad stroomt. Ik versnelde mijn pas.
Ik had het bijna gehaald. Toen zag ik hem uit een ooghoek
In de verte zag ik de lichten van mijn hotel. Ik had het bijna gehaald. Toen, uit een ooghoek, zag ik hem zitten. Op straat, tegen een gevel. Hij zat bovenop zijn tas met zijn hele bezit, zijn rug tegen de gevel. Een dakloze. Een windvlaag joeg over de straat en ik rilde. Ik draaide mijn hoofd weg en wilde snel doorlopen. Ik dacht aan mijn warme hotelkamer.
Toen bedacht ik me. Ik ritste mijn tas open en graaide in het voorvak. Daar zat wat ik zocht. Snel pakte ik het uit mijn tas en deed de tas weer dicht. Toen draaide ik me om. Raapte al mijn moed bij elkaar en wandelde naar de man op de koffer. Hij keek me verrast aan. ‘Wat moet je?’ leek hij te denken. Ik strekte mijn hand naar hem uit: “Do you want my chocolate?” Hij knikte snel, pakte de chocolade aan en mompelde “Thank you!” Hij was vast net zo verbaasd over mijn actie als ik zelf.
Een belangrijke les over hart-werken
Vorige week was ik in New York en Arizona. Tijdens die reis ontdekte ik een belangrijke les over hart-werken. Namelijk dat werken (en leven) vanuit je hart alles te maken heeft met angst.
Lees meer