Voordat hij zijn jas aan de kapstok heeft gehangen hoort Jan al de herrie uit de woonkamer komen. Puber Yoep ligt languit op de bank, de tablet in zijn handen. Jan zucht. Hij moet zich vermannen om niet uit te vallen naar zijn zoon. Zonder iets te te zeggen loopt hij naar de serre. Hij zakt op een stoel en staart naar de ruime achtertuin.
Toen hij een aantal jaren geleden begon met zijn eigen bedrijf als interim professional, had hij mooie dromen: vrijheid, ondernemen. Binnen een paar maanden begon zijn bedrijf te lopen. Al snel werd hij gevraagd voor een interim-klus: de implementatie van een IT-traject bij een grote bank. Na afloop had hij vlot een volgende opdracht bij dezelfde bank. Zo vlogen de jaren voorbij. Hij verdient uitstekend, meer dan hij ooit in loondienst kreeg. Toch is Jan niet tevreden.
Is dit nou zijn droom?
Het interimwerk verdient goed, maar het is saai! Tussen de files, die hij steevast ’s ochtends en ’s avonds meepikt bij zijn reis naar zijn opdrachtgever, zit hij de hele dag in een grote kantoortoren. Tussen mensen in loondienst, met een kantoor-mentaliteit. Hij is onderdeel van de politieke spelletjes, van de vaak zinloze businesstargets. Hij voelt zich af en toe onderdeel van het meubilair worden. Dan gaat hij op zoek naar een nieuwe klus. Waar binnen een paar maanden hetzelfde gevoel opduikt. Is dit nou waarom hij voor zichzelf is begonnen? Is dit nou zijn droom?
Steeds vaker voelt hij zich een huursoldaat, die vecht in een oorlog die allang niet meer de zijne is. Maar hoe kan het anders? Hij heeft geen idee! En dat frustreert hem, meer dan hij zichzelf wil toegeven.
Jan knikt afwezig
Zoon Yoep slentert de serre binnen. Hij zakt naast Jan op de andere stoel voor het raam, met de tablet in zijn handen. Het scherm ratelt onafgebroken door. Jan hoort flarden: “Hee ouwe!” “Gast!” Hij probeert naar Yoep te lachen, maar het komt er geforceerd uit: “Is het leuk, wat je kijkt?” Yoep knikt enthousiast: “Ja, deze gasten zijn echt goed! Dit is StukTV” Jan knikt afwezig. Hij zou liever willen dat zijn zoon zich met zinvolle dingen bezig houdt. Dingen die er toe doen in het leven. StukTV lijkt hem niet meer dan kinderachtig tijdverdrijf.
Essentiële lessen over ondernemen voor interim-professionals
Toch maakt Jan daar een grote vergissing. StukTV, het bekende YouTube kanaal met bijna 2 miljoen abonnees, is namelijk veel meer dan puber-vermaak. Sterker nog: het bevat een aantal essentiële lessen over ondernemen waar Jan, en elke andere interim-professional, veel van kan leren. Wat dan? Dat zal ik je uitleggen.
Hee ouwe, dit is StukTV
StukTV is een populair kanaal op YouTube, dat wordt gedragen door de drie hoofdrolspelers: Giel, Thomas en Stefan. In elke aflevering voeren de mannen een opdracht uit, van de categorie ‘zo bizar mogelijk’, die hen is gegeven door de kijkers. Waar moet je bij zo’n opdracht aan denken? Heel eenvoudig: met een kano van de steile trappen afstuiteren bij station Utrecht Centraal. Of nog eenvoudiger: van A naar B, waarbij de mannen in een rechte lijn door een stad of dorp bewegen. Die rechte lijn nemen ze letterlijk: de reis gaat dus dwars door achtertuintjes, winkels of een klaslokaal.
De wereld is een speeltuin, waarin je vooral plezier moet maken met elkaar.
Elke aflevering is anders, toch bevat elke aflevering dezelfde ingrediënten: drie toffe gasten, veel gelach, en een houding waarbij de mannen zichzelf en de wereld niet al te serieus nemen: de wereld is een speeltuin en daarin moet je vooral plezier maken. Dat plezier gaat overigens vrijwel nooit ten koste van anderen, maar vooral ten koste van zichzelf. Verliest één van de mannen een spelletje verstoppertje? Dan leidt dat steevast tot een extra ‘streepje’: een getatoueerd streepje op het lichaam van de verliezer.
De essentiële lessen over ondernemen van StukTV
Klinkt inderdaad als flauwe puberhumor? Zeker. Toch heeft StukTV meer diepgang dan je denkt. Sterker nog: je kunt veel leren van het succes van de toffe gasten. Dit zijn de essentiële lessen die elke interim-professional kan leren van de jongens van StukTV:
Lees meer
Er was eens een creatieve jongeman die Gerrit heette. Gerrit was dol op dingen maken. Hij maakte houten beeldjes, tekeningen, verhalen, en gedichten. Misschien denk je dat Gerrit een grote bekende kunstenaar was. Maar dat was niet zo. Zelfs in zijn eigen straat waren er buren die geen idee hadden wat Gerrit allemaal maakte, in zijn kleine schuurtje achter zijn huis. Dat vond Gerrit jammer en hij wilde meer. Niet omdat hij zelf groot en beroemd wilde worden. Maar hij wilde graag dat zijn beeldjes, tekeningen en verhalen werden gebruikt door de mensen. Door heel veel mensen.
Op een dag komt er een heraut van de koning in het dorp, met een boodschap:
Nu vraag je je wellicht af: waar was Anton dan zo bang voor? Was hij bang dat zijn lieve vrouw hem zou verlaten? Of dat zijn aardige kinderen iets akeligs zou overkomen? Welnee! Daar dacht Anton nooit over na. Maar waarover dan wel? Anton maakte zich grote zorgen… over geld. Als hij over zijn geld nadacht, voelde hij de kramp in zijn borst samentrekken. Zij voorhoofd ging strak aanvoelen, en zijn gedachten werden ook strakker. Alsof ze alleen nog maar aan geld konden denken.
Toch maakte Anton zich grote zorgen over geld. Hij wist wel dat het niet nodig was, maar toch piekerde hij. Elke keer als hij naar zijn bankrekening keek, dan voelde het als ‘niet genoeg’. Hij kon nu nog wel alles betalen, maar hoe zou dat over een paar maanden zijn? Hij begon alvast te bedenken welke kosten er allemaal nog aan zaten te komen. Dan keek hij fronsend naar het saldo op zijn rekening: dat was vast niet genoeg! Wat nu? Het piekeren begon alweer.