Er was eens een man die Karel heette. Ogenschijnlijk was hij een gezonde volwassen vent. Hij was sterk en groot, en zag er goed uit. Toch had hij een probleem. Een groot probleem. Karel was namelijk blind. Hij zag geen hand voor zijn ogen, alles was zwart. Pikzwart.
Maar het vreemde was: dat was niet altijd het geval. Soms was hij blind. En op andere momenten kon hij haarscherp zien. Karel had last van een vreemde blindheid; een blindheid die hem spontaan kon overvallen, en dan opeens weer voorbij was.
Niemand wist waar de blindheid vandaan kwam
Niemand wist waar de blindheid van Karel vandaan kwam. Hij was in het hele land al bij de knapste doktoren geweest. Ze hadden hem onderzocht, geprikt, met lampjes in zijn ogen geschenen, hersenscans gemaakt, en van alles gevraagd. Maar zijn blindheid bleef een mysterie. De allerlaatste dokter die Karel had bezocht, had na maandenlang onderzoek het vonnis geveld:
“Je moet er maar mee leren leven”. En dat was wat hij nu deed. Maar hij kon op dat moment nog niet vermoeden, welke verrassing hem die dag zou gaan overkomen.
Lees meer
Er was eens een creatieve jongeman die Gerrit heette. Gerrit was dol op dingen maken. Hij maakte houten beeldjes, tekeningen, verhalen, en gedichten. Misschien denk je dat Gerrit een grote bekende kunstenaar was. Maar dat was niet zo. Zelfs in zijn eigen straat waren er buren die geen idee hadden wat Gerrit allemaal maakte, in zijn kleine schuurtje achter zijn huis. Dat vond Gerrit jammer en hij wilde meer. Niet omdat hij zelf groot en beroemd wilde worden. Maar hij wilde graag dat zijn beeldjes, tekeningen en verhalen werden gebruikt door de mensen. Door heel veel mensen.
Op een dag komt er een heraut van de koning in het dorp, met een boodschap:
Nu vraag je je wellicht af: waar was Anton dan zo bang voor? Was hij bang dat zijn lieve vrouw hem zou verlaten? Of dat zijn aardige kinderen iets akeligs zou overkomen? Welnee! Daar dacht Anton nooit over na. Maar waarover dan wel? Anton maakte zich grote zorgen… over geld. Als hij over zijn geld nadacht, voelde hij de kramp in zijn borst samentrekken. Zij voorhoofd ging strak aanvoelen, en zijn gedachten werden ook strakker. Alsof ze alleen nog maar aan geld konden denken.
Toch maakte Anton zich grote zorgen over geld. Hij wist wel dat het niet nodig was, maar toch piekerde hij. Elke keer als hij naar zijn bankrekening keek, dan voelde het als ‘niet genoeg’. Hij kon nu nog wel alles betalen, maar hoe zou dat over een paar maanden zijn? Hij begon alvast te bedenken welke kosten er allemaal nog aan zaten te komen. Dan keek hij fronsend naar het saldo op zijn rekening: dat was vast niet genoeg! Wat nu? Het piekeren begon alweer.
Vol ambitie trok Loes rond door de wereld, en overal vertelde ze hoe het moest. Sommige mensen vonden Loes heel interessant, en luisterden aandachtig. Dan gingen ze het ook doen, zoals het volgens Loes moest. Andere mensen haalden achteloos hun schouders op, en ging door met hoe ze het altijd al deden. Soms werd er iemand boos op Loes: wie was die Loes wel, dat ze wilde vertellen hoe het moest? Dat wisten ze best zelf. Dan legde Loes uit hoe ze vroeger zelf altijd zorgen en problemen had. Maar nu nooit meer. Omdat ze nu wist hoe het moest. Vaak raakten ook de boze mensen dan onder de indruk, en luisterden ze stiekem toch naar Loes.
Zijn moeder knikte begrijpend: “Dat is fijn, jongen”, zei ze. Toen ging ze over op de orde van de dag: “Eet je wel goed? Je ziet zo bleek!”
“Proost, op ons en op de toekomst!” riep Jaap. De young potential lachte en sloeg zijn glas vol bier tegen dat van zijn vriend aan. Tegelijkertijd probeerde hij een gaap te onderdrukken. Het was vrijdagavond en hij voelde de moeheid van een week hard werken over zich komen. Tegelijkertijd zag hij uit een ooghoek dat ook Jaap bijna geeuwde. Jaap zag dat hij het zag. En hij zag dat Jaap zag dat hij het had gezien. Ze lachten tegelijkertijd.