Er was eens een man vol angst, die Anton heette. Hij woonde in een leuk huis, in een fijne straat. Hij was getrouwd en had een lieve vrouw, en twee aardige kinderen. Ook had Anton goed werk, dat precies bij hem paste. Met dat alles was Anton oprecht blij, hij vond dat hij het enorm had getroffen in het leven. Toch maakte Anton zich zorgen. Grote zorgen. Zo groot, dat de angst hem om zijn hart kon slaan. Alles in Anton verstrakte dan.

Waar was Anton zo bang voor?

Nu vraag je je wellicht af: waar was Anton dan zo bang voor? Was hij bang dat zijn lieve vrouw hem zou verlaten? Of dat zijn aardige kinderen iets akeligs zou overkomen? Welnee! Daar dacht Anton nooit over na. Maar waarover dan wel? Anton maakte zich grote zorgen… over geld. Als hij over zijn geld nadacht, voelde hij de kramp in zijn borst samentrekken. Zij voorhoofd ging strak aanvoelen, en zijn gedachten werden ook strakker. Alsof ze alleen nog maar aan geld konden denken.

Waarom maakte Anton zich zoveel zorgen? Had Anton misschien schulden, waardoor hij zich zoveel zorgen moest maken? Welnee! Anton had een aardig huis, met een hypotheek die hij en zijn vrouw samen prima konden betalen. Daarnaast hadden ze wat spaargeld op de bank staan voor noodgevallen. Dat spaargeld was meer dan genoeg om een paar flinke tegenvallers op te kunnen vangen. En dan had Anton ook nog een grote extra spaarpot, van een meevallertje uit het verleden. Ook dat zou hij kunnen gebruiken als het echt nodig was.

Had Anton een baan waarin hij keihard moest werken?

Had Anton misschien een baan waarin hij keihard moest werken en bijna niets verdiende? Ook dat niet. Anton had een gezond eigen bedrijf met leuke klanten die graag met hem werkten. Hij hoefde niet overdreven hard te werken en deed zijn werk met veel plezier. De ene maand verdiende hij wel eens meer dan de andere, maar over het algemeen kwam het allemaal altijd weer goed. Bovendien was Anton intelligent en had hij discipline. Verdiende hij minder? Dan gaf hij minder geld uit. Of hij bedacht iets nieuws voor zijn klanten, waarmee hij wat extra geld kon verdienen. Ook had Anton een goede intuïtie, die hem vertelde waar hij geld kon vinden of hoe hij iets kon aanpakken. Zo had hij in de loop van de jaren een leuk bedrijf opgebouwd, waarmee hij altijd goed had verdiend.

Het piekeren begon alweer

Toch maakte Anton zich grote zorgen over geld. Hij wist wel dat het niet nodig was, maar toch piekerde hij. Elke keer als hij naar zijn bankrekening keek, dan voelde het als ‘niet genoeg’. Hij kon nu nog wel alles betalen, maar hoe zou dat over een paar maanden zijn? Hij begon alvast te bedenken welke kosten er allemaal nog aan zaten te komen. Dan keek hij fronsend naar het saldo op zijn rekening: dat was vast niet genoeg! Wat nu? Het piekeren begon alweer.

Het was op een woensdag…

Het was op een woensdag, dat Anton middenin de nacht wakker werd. Het was aardedonker en het huis was helemaal stil. In de hoek van de kamer bewogen de gordijnen voor de balkondeuren zachtjes op de wind. Opeens was het net, alsof hij een hele zachte stem hoorde. Anton schrok. Was er iemand in de kamer? Hij luisterde aandachtig, maar wist zeker dat er niemand was.

Toen hoorde hij de stem weer

Toen hoorde hij de stem weer. Het was net of de stem iets fluisterde, maar Anton kon niet horen wat precies. Hoe goed hij ook zijn best deed, het was net alsof hij de stem steeds nét niet kon verstaan. Het vreemde was, dat Anton helemaal niet schrok van de stem. Het voelde allemaal heel normaal, alsof hij elke nacht naar een zachte stem lag te luisteren. Anton luisterde nog eens. Hij kon de stem dan wel niet verstaan, maar het was alsof hij het gevoel achter de stem wel kon horen. Hij besloot zich er aan over te geven, en luisterde zonder te horen. Hij voelde dat alleen al het luisteren wat met hem deed. Hij werd rustig en ontspannen. Het voelde alsof het binnenin hem open ging. Alsof de kramp, die er net nog was, nu weg was.

Er vlogen beelden door zijn hoofd

Zo lag Anton daar in zijn bed, te luisteren naar een stem die hij niet kon horen, maar alleen kon voelen. De stem praatte en praatte. En Anton luisterde en luisterde. Hij liet zich meevoeren op de stem, ontspande zich, en opende zich meer en meer. Terwijl hij zich opende, vlogen er beelden door zijn hoofd. Hij zag de kerktoren van zijn geboortedorp, met prachtige zachtrode en lichtgele bakstenen. Hij zag een oude boerderij met donkergroen geschilderde houten wanden en een puntig dak met warmgrijze pannen. Hij zag een bushalte met een diepgele prullenbak. Alles had een warme kleur, en een prachtige gloed. Het waren heel gewone dingen, maar wat zagen ze er mooi uit. Wat was de wereld prachtig!

De schoonheid was niet nieuw

Die ochtend werd Anton wakker. Hij moest direct denken aan de wonderlijke nacht, de beelden die hij had gezien en de stem die hij hoorde. Terwijl hij daar aan dacht, voelde hij weer de warmte van alle kleuren, de schoonheid van de wereld, de diepe liefde die overal aanwezig was geweest. Zelfs in de eenvoudige kerktoren of de bushalte. Opeens besefte hij: die schoonheid was niet nieuw. Ze was er altijd al geweest. Hij was alleen vergeten om haar te zien. Door zijn zorgen om geld, door zijn eeuwige angst.

Daar stond hij: de man met de angst

Anton wandelde naar de badkamer, en bekeek zichzelf in de spiegel. Daar stond hij: Anton, de man met de angst. Terwijl hij aan zijn angst dacht, voelde hij zijn borst verkrampen. Zijn hoofd werd strakker, zijn gedachten werden strak. Opeens verdween de gloed, de warmte, de kleuren, de liefde. Anton voelde het veranderen. Hij veranderde. En daarmee veranderde zijn hele wereld. Wat nu?

Toen dacht hij terug aan de droom. De warmte, het licht. En opeens was alles weer ontspannen in hem. Voelde hij weer de diepe liefde. Hij keek naar zijn gezicht in de spiegel en zag hoe zijn huid zachter werd, hoe hij er jonger uitzag, hoe zijn ogen gingen stralen.

Toen dacht hij weer aan de angst. Hij voelde zijn borst verkrampen, zijn gedachten scherper worden. Tegelijkertijd zag hij zichzelf in de spiegel. Hij zag plots de scherpe rimpels rond zijn ogen, de lijnen over zijn voorhoofd, het bittere trekje rond zijn mond. Zijn huid werd dof, net als zijn ogen.

Opnieuw dacht hij aan de droom, en als in een flits veranderde zijn hele gezicht. Hij werd weer jong, stralend. En met hem veranderde opnieuw de hele wereld.

Ik zie de weerspiegeling van mezelf

Peinzend keek Anton naar het gezicht in de spiegel. Zijn gezicht. Als in een flits besefte hij: ik zie niet alleen de weerspiegeling van mijn gezicht, ik zie de weerspiegeling van mijzelf. Van mijn gedachten, van mijn energie, van hoe ik de wereld ervaar. Als ik bang ben, dan zie ik angst. Op mijn gezicht, maar ook in de wereld. Als ik open ben, zie ik de warmte en liefde en zachtheid. Op mijn gezicht, en in de wereld. Hij besefte dat dit inzicht een belangrijke consequentie had.

Het was een keus die hij zelf kon maken

Opeens zag hij in: zijn angst en zijn ontspanning? Die zaten niet in de wereld. Die zaten in hemzelf. Het was iets dat hij altijd wel had geweten, met zijn hoofd. Maar deze ochtend besefte hij het met zijn hele wezen. Angst of ontspanning? Het was een keus die hij zelf kon maken. Hij kon kiezen voor de angst. Maar ook voor de warmte, de gloed, de mooie kleuren. Het was er allemaal, om hem heen, diep in hem. Maar in welke wereld zou hij leven? Dat was iets, dat hij zelf bepaalde. Door te kiezen.

Zo simpel, dat hij het al die tijd over het hoofd had gezien

Hij trok een gek gezicht naar de spiegel en grijnsde naar de weerspiegeling op het glas. Hij had het gevoel dat hij iets essentieels over zichzelf en over het leven had geleerd. Iets over angst en liefde. Iets dat zo simpel was, dat hij het al die tijd over het hoofd had gezien.

Als hij er maar naar keek

Hij lachte naar de weerspiegeling en wist dat zijn leven vanaf die dag voorgoed was veranderd. Hij had zichzelf een spiegel voorgehouden en precies gezien wat hij moest zien: zijn angst en de schoonheid van het leven. Een schoonheid die vanaf nu altijd en overal voor hem beschikbaar zou zijn. Als hij er maar naar keek.