Zwetend van de zenuwen stond ik voor de groep. Dit had ik nog nooit eerder gedaan. Moest ik dit wel doen? Kon ik het niet beter aan een ervaren collega overlaten?

Verveeld wandelde ik naar het managementoverleg. Dezelfde mensen, dezelfde agendapunten, dezelfde discussies. De eerste keren waren nog spannend. Maar nu…

Ervaring is een paradox. Als je het nog niet hebt, kun je er krampachtig naar verlangen: had ik dit maar vaker gedaan, wist ik maar precies hoe het moet. Heb je teveel ervaring, dan werk je op de automatische piloot. Je raakt in een sleur. Mist uitdaging. Verveelt je.

Qua ervaring lijk je altijd achter het net te vissen. Je hebt altijd te weinig. Of teveel.

Wil je groeien? Jezelf ontwikkelen? De wereld mooier maken? Nieuwe dingen voor je klant neerzetten? Dan wordt het je missie om grenzen te verleggen. Je bent gedoemd om voor altijd onervaren te zijn.

Wen er maar aan: het eeuwige gevoel van weinig ervaring. Wen aan het onbehagen. En zie het als een geuzenteken. Het is geen merkteken van onvermogen, maar het is een erekruis. Het is het kruis van de vernieuwer. Die ook nog niet precies weet hoe het moet. Die ook zoekt. Maar die wel de grenzen verlegt. Die de wereld een stukje mooier maakt. En die zich nooit laat stoppen door een gebrek aan ervaring.