In het bos in het dorp van mijn ouders liep een oude beek. Zo’n water dat meandert door het land, met hier en daar een bruggetje. Precies op ons favoriete wandelpad door het donkere bos lag een klein bruggetje over de brede beek. Twee lange latten met overdwars een aantal korte latjes met een flinke opening er tussen. Door de latjes zie je het water van de beek onder je voeten doorstromen. Als kind was het bruggetje doodeng. Je moest je voeten precies goed op de latten zetten, anders zou je zo in de beek vallen. Zo leek het tenmiste vanaf de oever.

Enge bruggetjes bestaan ook in je werk

Maar enge bruggetjes bestaan niet alleen in het bos van m’n kindertijd. Ook in m’n werk kom ik nog steeds ‘enge’ dingen tegen. Spreken in het openbaar voor een grote groep. Een project presenteren voor de topmanagers van de tien grootste europese landen van een belangrijke klant. Een onderzoek doen, op een manier die ik nog nooit heb gedaan. Een nieuw product lanceren. Trainingen geven zonder dat je ze er al ervaring mee hebt. Of gewoon een blogpost live zetten, een nieuwsbrief versturen.

Wij durfden toch!

Het werkleven lijkt soms vol te zitten met enge dingen. Enge bruggetjes die er vanaf de kant doodeng uitzien. Vaak denk ik dan weer terug aan het bruggetje in het donkere bos van m’n kinderjaren. Ik herinner me de enge brug. Het stromende water onder m’n voeten. De angst dat m’n schoen tussen de latten door zou schieten. En… ik weet dat dat nooit is gebeurd. Dat de brug er eng uitzag, maar dat oversteken eigenlijk best meeviel. Dat we aan de overkant nog een keer terugliepen over de brug. En nog eens. Om vol trots aan elkaar te laten zien dat we helemaal niet meer bang waren. Wij durfden best!

De magie van de brug

De enge brug was een magische brug. Want je kon er maar een keer overheen. Een tweede keer was hij namelijk niet eng meer. De magie op de brug bestond er uit dat hij je veranderde. Je transformeerde van angsthaas naar held. De brug was de tweede keer nog steeds hetzelfde. Maar jij niet meer. Je had je angst overwonnen.

Natuurlijk was de brug eigenlijk niet magisch. De magie, die maakten we zelf. Door onze angst te overwinnen. Door toch te doen wat we eigenlijk niet durfden. Door die enge stapjes te zetten over het donkere water. Zonder dat we zeker wisten of het goed zou aflopen. We probeerden het, we hoopten er het beste van. We durfden te vertrouwen. Of we deden het gewoon. En daar werden we ruimschoots voor beloond. We werden een klein beetje een ander mens. Wij durfden over het enge bruggetje! Wie kon ons nog wat maken?

Ga jij over je eigen enge bruggetje?

Kijk in je dagelijks leven ook eens naar de enge bruggetjes om je heen. Waar zie je tegenop? Wat durf je eigenlijk niet? Waar loop je liever een blokje voor om? Besef je dan dat je elke keer de keus hebt. Je kunt omlopen. Maar je kunt ook een keer niet omlopen en toch rechtdoor over de enge brug gaan. Heel rustig, stapje voor stapje. Ook als je niet durft. Een ding weet ik zeker: daarna ben je nooit meer dezelfde. Want alle enge bruggetjes in je leven hebben een ding met elkaar gemeen: ze zijn magisch en veranderen je een klein beetje van een angsthaas in een held. Durf jij het aan? Durf jij over het enge bruggetje? Durf jij de transformatie aan? Durf jij een echte held te worden?