In het bos in het dorp van mijn ouders liep een oude beek. Zo’n water dat meandert door het land, met hier en daar een bruggetje. Precies op ons favoriete wandelpad door het donkere bos lag een klein bruggetje over de brede beek. Twee lange latten met overdwars een aantal korte latjes met een flinke opening er tussen. Door de latjes zie je het water van de beek onder je voeten doorstromen. Als kind was het bruggetje doodeng. Je moest je voeten precies goed op de latten zetten, anders zou je zo in de beek vallen. Zo leek het tenmiste vanaf de oever.
Enge bruggetjes bestaan ook in je werk
Maar enge bruggetjes bestaan niet alleen in het bos van m’n kindertijd. Ook in m’n werk kom ik nog steeds ‘enge’ dingen tegen. Spreken in het openbaar voor een grote groep. Een project presenteren voor de topmanagers van de tien grootste europese landen van een belangrijke klant. Een onderzoek doen, op een manier die ik nog nooit heb gedaan. Een nieuw product lanceren. Trainingen geven zonder dat je ze er al ervaring mee hebt. Of gewoon een blogpost live zetten, een nieuwsbrief versturen.
Wij durfden toch!
Het werkleven lijkt soms vol te zitten met enge dingen. Enge bruggetjes die er vanaf de kant doodeng uitzien. Vaak denk ik dan weer terug aan het bruggetje in het donkere bos van m’n kinderjaren. Ik herinner me de enge brug. Het stromende water onder m’n voeten. De angst dat m’n schoen tussen de latten door zou schieten. En… ik weet dat dat nooit is gebeurd. Dat de brug er eng uitzag, maar dat oversteken eigenlijk best meeviel. Dat we aan de overkant nog een keer terugliepen over de brug. En nog eens. Om vol trots aan elkaar te laten zien dat we helemaal niet meer bang waren. Wij durfden best!
De magie van de brug
De enge brug was een magische brug. Want je kon er maar een keer overheen. Een tweede keer was hij namelijk niet eng meer. De magie op de brug bestond er uit dat hij je veranderde. Je transformeerde van angsthaas naar held. De brug was de tweede keer nog steeds hetzelfde. Maar jij niet meer. Je had je angst overwonnen.
Natuurlijk was de brug eigenlijk niet magisch. De magie, die maakten we zelf. Door onze angst te overwinnen. Door toch te doen wat we eigenlijk niet durfden. Door die enge stapjes te zetten over het donkere water. Zonder dat we zeker wisten of het goed zou aflopen. We probeerden het, we hoopten er het beste van. We durfden te vertrouwen. Of we deden het gewoon. En daar werden we ruimschoots voor beloond. We werden een klein beetje een ander mens. Wij durfden over het enge bruggetje! Wie kon ons nog wat maken?
Ga jij over je eigen enge bruggetje?
Kijk in je dagelijks leven ook eens naar de enge bruggetjes om je heen. Waar zie je tegenop? Wat durf je eigenlijk niet? Waar loop je liever een blokje voor om? Besef je dan dat je elke keer de keus hebt. Je kunt omlopen. Maar je kunt ook een keer niet omlopen en toch rechtdoor over de enge brug gaan. Heel rustig, stapje voor stapje. Ook als je niet durft. Een ding weet ik zeker: daarna ben je nooit meer dezelfde. Want alle enge bruggetjes in je leven hebben een ding met elkaar gemeen: ze zijn magisch en veranderen je een klein beetje van een angsthaas in een held. Durf jij het aan? Durf jij over het enge bruggetje? Durf jij de transformatie aan? Durf jij een echte held te worden?
Over bruggetjes gaan we dagelijks. Maar zijn het de vertrouwde, versleten versies (waar je juist doorheen kunt zakken omdat je niet vernieuwt, niet verder leert – en dat is veel gevaarlijker) of durf je dat overwoekerde, spannende bruggetje bloot te leggen én te bewandelen?
Ik heb ze in m’n blikveld, die laatstgenoemde bruggetjes. Dat is stap 1. Nu stap 2…. 😉
Hi Sonja, Ben het helemaal met je eens: er zijn ook veel vertrouwde bruggetjes waar we dagelijks overheen gaan die versleten zijn en waar je doorheen zakt omdat je niet vernieuwt.
Ook zijn er bruggetjes die er prachtig, ruim en veilig uitzien, maar leiden naar een doodlopende weg die je niet verder brengt. Zulke bruggetjes lijken aantrekkelijk, maar als het er op aankomt, kun je beter van tijd tot tijd je moed bij elkaar rapen en eens een eng bruggetje oversteken. Succes!
Ja, die mooi uitziende, prachtig groene en ruime bruggetjes die eigenlijk doodlopen, man, wat maken die je lui.
Ik hoor Seth Goding al roepen, als je jezelf naar een uitdagend bruggetje probeert te ‘slepen’: “Your lizard brain is screaming it’s butt off. Ignore it. Ignore IT! IGNORE IT!!”
Uit veiligheid wordt zelden iets nieuws geboren. En iedere geboorte draagt een portie pijn met zich mee. Maar je die pijn niet veeeel groter voorstellen dan realistisch is, dat is de truc.
Als de pijn immens lijkt en de angst je bijna verpletterd, dan weet je ‘wie’ er aan het woord is: die hagedis, die alles bij het oude wil houden….
De magie van het enge bruggetje | Faxion http://t.co/NGAHmkDJ