Het is een regenachtige zaterdagmiddag. M’n ene zoontje ligt te slapen, de ander is bij een vriendje. En ik? Ik heb tijd om aan m’n website te sleutelen. Ik ben geïnspireerd door een mooie blog, die ik als voorbeeld voor m’n eigen site wil gebruiken. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om mijn layout wat aan te passen? Ik log in op m’n site en ga uitproberen. Al snel heb ik gevonden hoe ik de kleur van lettertype kan aanpassen. Dat oogt al een stuk beter! Na de eenvoudige wijzigingen krijg ik de smaak te pakken. Ik probeer steeds ingewikkelder zaken. Dat gaat heel aardig, totdat ik een dramatische ontdekking doe: m’n website is helemaal uit de lucht! M’n klanten zien niets meer en ik kan niet meer inloggen en de fouten ongedaan maken! Wat nu?
Lees meer
Business coach tips – Voor ZZP en ondernemer
Hoe hoog kun jij springen?
Soms heeft een held een tragische bijsmaak. Zoals Sergei Bubka. Tussen 184 en 1994 was hij de absolute heerser met de polsstok. Geen mens kon hoger springen dan hij. Vanwege z’n kracht en techniek kon hij de stok hoger vastgrijpen dan concurrenten en een zwaardere stok gebruiken.
Toch heeft Bubka ook een tragische kant. Dankzij zijn talent wist hij meer dan dertig maal het wereldrecord te verbreken. Dat deed hij heel strategisch steeds met 1 centimeter, zodat hij bij elk event de prijzenpot incasseerde voor een nieuw wereldrecord. Maar bij al die events was er geen concurrent die hem het leven echt zuur kon maken. Zelfden hoefde hij tot het echte maximum te gaan. Had hij sterke concurrentie gehad, dan was hij nog meer gedreven om het maximale uit zichzelf te halen. Misschien was zijn laatste record dan geen 6.14 meter geweest, maar veel hoger. We zullen nooit weten hoe hoog Sergei Bubka echt kon springen. Hoe goed hij was, heeft hij de wereld nooit echt laten zien. Dat is tragisch voor zo’n groot kampioen.
Over niet bereiken van z’n perfecte sprong zegt hij zelf:
“My jump was imperfect, my run-in was too short and my hands were too far back at takeoff. When I manage to iron out these faults, I am sure I can improve.” (Bubka in een interview na zijn wereldrecord van 6.10m).
Organisaties springen niet hoog genoeg
In veel organisaties zie ik hetzelfde probleem. Ze doen net genoeg ‘om over de lat te komen’ en hun dominantie in stand te houden. Ze doen genoeg om er mee weg te komen, maar vanwege te weinig concurrentie worden ze nooit geprikkeld om het beste uit henzelf te halen. Telecomproviders met onderlinge (stille) prijsafspraken, grote adviesbureau’s die elkaar de bal toespelen, of overheidsorganisaties zonder concurrent: te vaak geldt in zo’n omgeving dat mensen zich gaan gedragen als Sergei Bubka. Ze werken hard, daar niet van, maar ze worden nooit echt geprikkeld om de grens op te zoeken. Om hun prestaties echt fundamenteel te wijzigen, om een radicale nieuwe manier van werken te zoeken. Ze worden niet geprikkeld om te laten zien wat ze écht kunnen.
Je springt hoger met een sterke concurrent
Dat is jammer, want zo’n organisatie verdient beter. En wij ook. De wereld wordt mooier als je gaat voor het maximaal haalbare. Je nek uitsteekt, de randen opzoekt van wat haalbaar is. Van nature zijn we allemaal een beetje lui, gemakkelijk. De grenzen opzoeken lukt beter als er iemand is die je prikkelt. Een concurrent die je het leven zuur maakt, die je opjut om het steeds net wat beter te doen. Pas dan leer je je grens kennen. Pas dan wordt je zo inventief dat je over je eigen grenzen gaat.
Hoe hoog kun jij springen?
Wil je echt het beste van jezelf laten zien? Wil je echt klantgericht werken? Dan zit er maar één ding op: stop met lobbyen bij de politiek, stop met stille afspraken met concurrentie en ga aan de slag. Koester je concurrent en laat je prikkelen om het maximale uit jezelf te halen. Laat de wereld zien hoe hoog jij echt kunt springen!
Zo overwin je de grootste belemmering voor succes
Het is woensdagochtend. Terwijl de dag eigenlijk moet beginnen, draai ik me nog een keer om in bed. Ik zoek een goed boek uit op m’n Kindle app en dan ga ik een kwartiertje lezen in ‘Making ideas happen‘. Het is een heerlijk boek dat vertelt hoe je creatieve ideeën in de praktijk brengt. Vol wijze lessen die je vaak te snel weer vergeet. Maar het bijzondere is: ik merk dat de teksten deze dag goed blijven hangen. Blijkbaar heeft het lezen van zo’n boek aan het begin van de dag een inspirerend effect.
Dan vraag ik me af: waarom doe ik dat niet veel vaker? Waarom begin ik de dag zo vaak met snel-snel aankleden en rennen om met de corveetjes te beginnen? Waarom wordt ik niet elke dag een kwartiertje eerder wakker en begin ik de dag met vrolijke inspiratie en een lekker boek? Ik zou het elke dag kunnen doen. Jij overigens ook. Waarom doen we dat dan niet?
Lees meer
Verstoppertje spelen, met jezelf
Ik ben bezig met het uitdenken van een nieuw product. Dat schiet aardig op, alleen heb ik nog een goede naam nodig. Toen ik m’n bedrijf startte heeft m’n man de mooie naam Faxion bedacht. Stiekem hoop ik daar nu weer op. Af en toe praat ik er met hem over. Ondertussen wacht ik op zijn inspiratie.
Waarom wacht ik eigenlijk?
Gisteren kreeg ik echter plots een inval. Ik mag graag op de racefiets tochtjes maken en blogde daar over. De naam van m’n blog RondjeFietsen past uitstekend en heb ik zomaar neergepend. Ook de naam van m’n bedrijfsblog De Glazenwasser heb ik zelf bedacht. Waarom wacht ik eigenlijk op m’n man voor m’n productnaam? Ik kan dat toch ook prima zelf verzinnen? Dan herken ik het plots. In een flits zie ik wat er aan de hand is.
Lees meer
Mijn zoon leest geen boeken meer
Vorige week werd m’n oudste zoon elf. Voor z’n verjaardag heeft hij een aantal boeken gekregen. In het eerste boek is hij, na wat aandringen van mijn kant, voorzichtig begonnen. De overige boeken liggen nog onaangeroerd op een stapeltje in z’n kamer. Ik denk terug aan de tijd dat ik elf was. Wekelijks haalde ik grote stapels boeken uit de bibiotheek, waarvan ik sommige exemplaren al in één middag uitlas. Mijn zoon zakt liever achter de TV, computer of iPhone. Een boek lezen? Dat doet hij amper.
Leren lezen met Donald Duck
Het is niet dat hij niet kan lezen, dat lukt zelfs uitstekend. Dankzij een zomer lang Donald Duck lezen schoot z’n AVI-niveau omhoog. Eerst alleen de korte woordjes en uitroepen, daarna de kortere tekstbalonnetjes. Maar om het verhaal echt te begrijpen, worstelde hij zich ook door de langere teksten heen. De volgende uitdaging werden de ondertitels op TV, die steeds net te snel uit beeld schoten. Dankzij Donald Duck en televisie is hij een vlotte lezer. Maar boeken? Die boeien niet echt.
Politieke vragen
Ik zie grote verschillen met m’n eigen jeugd, maar die zijn niet allemaal negatief. Mijn zoon leest dan wel geen boeken, maar voordat hij ’s ochtends uit bed stapt, heeft hij op mijn afgedankte iPhone NU.nl en teletekst al bijgelezen. Tijdens het tandenpoetsen kan hij me vragen wat ik nou vind van de situatie in Japan. “En hoe gaat het nu eigenlijk in Egypte, mam, daar lees ik niks meer over!”
Contact met de hele wereld
Voordat hij ’s avonds in slaap valt luistert hij naar de Radio 1 app, op z’n iPhone. Helaas zijn momenteel de fragmenten en gids door een bug niet meer goed te zien in die app. De makers hebben inmiddels van m’n zoon een twitterberichtje ontvangen, of ze het snel kunnen repareren. Zij zijn niet de enige met wie hij contact zoekt. Jonathan Reis van PSV heeft na z’n vervelende blessure natuurlijk een mailtje gehad. En met de australische cricketer Shane Warne twittert hij net zo makkelijk. Hij schroomt niet om de wereldberoemde ster in zijn eigen steenkolen-engels een berichtje te sturen.
Op school is hij degene die de juf helpt als de computer vastloopt. Vriendjes legt hij uit hoe je een goede spreekbeurt in Powerpoint maakt. En ben ik op dinsdagmiddag aan het werk terwijl hij al uit school is, dan krijg ik een berichtje. “Hoi mam, waarom twitter je wel met pap, maar reageer je niet op mijn Skype?”
Boeken lezen? Of mediawijs en wereldwijs!
Ik denk terug aan mezelf op elfjarige leeftijd. Ik las dan wel veel, maar de wekelijkse trip naar de lokale bibliotheek was voor mij al een hele reis. Leraren op school sprak ik keurig met U aan, lesjes vulde ik volgens de regels in. Ik las veel, maar leerde minder én kon veel minder. Was minder wereldwijs, minder mediawijs. Eigen initiatief nemen, de wereld ontdekken? Dat was er op m’n elfde nog lang niet bij. Ik las veel, maar mijn wereld was zoveel kleiner dan die van m’n zoon. Mijn zoon leest geen boeken meer. Maar ik vind dat geen enkel probleem!
De nieuwe ogen van je organisatie
Bij m’n zoontjes zie ik dat groeien niet geleidelijk gaat, maar in sprongen. Plots kunnen ze meer vertellen, langere zinnen begrijpen, een bal harder gooien. Ook onze eigen evolutie heeft zulke sprongen gekend. Zo was er miljoenen jaren geleden de cambrische explosie. In relatief korte tijd ontstond een grote diversiteit aan levensvormen en nieuwe dieren.
Het begon met een oogje
Sommigen menen dat een belangrijke aanjager voor die sterke groei is veroorzaakt door het ontstaan van het oog (al wordt door anderen sex genoemd als oorzaak). Dieren ontwikkelden een heel nieuwe manier van interactie met de wereld om hen heen. Daardoor veranderde het ecosysteem in korte tijd drastisch. Een prooi kon je beter zien aankomen, een aanvaller overigens ook. Dit was het begin van een grote diversiteit aan levensvormen die zich razendsnel ontwikkelden, maar die lang niet allemaal overleefden.
Internet is de aanjager van een nieuwe cambrische explosie
Ik (en met mij vele anderen) denk dat we aan de vooravond staan van een nieuwe cambrische explosie. Alleen zal deze nu niet plaatsvinden op het niveau van individuele soorten, maar op het niveau van groepen mensen en organisaties. Dat heeft spectaculaire gevolgen.
Lees meer