Ik ben bezig met het uitdenken van een nieuw product. Dat schiet aardig op, alleen heb ik nog een goede naam nodig. Toen ik m’n bedrijf startte heeft m’n man de mooie naam Faxion bedacht. Stiekem hoop ik daar nu weer op. Af en toe praat ik er met hem over. Ondertussen wacht ik op zijn inspiratie.

Waarom wacht ik eigenlijk?

Gisteren kreeg ik echter plots een inval. Ik mag graag op de racefiets tochtjes maken en blogde daar over. De naam van m’n blog RondjeFietsen past uitstekend en heb ik zomaar neergepend. Ook de naam van m’n bedrijfsblog De Glazenwasser heb ik zelf bedacht. Waarom wacht ik eigenlijk op m’n man voor m’n productnaam? Ik kan dat toch ook prima zelf verzinnen? Dan herken ik het plots. In een flits zie ik wat er aan de hand is.

Ik herken plots wat er aan de hand is

Ik ben bezig met vertragen. Uitstellen! Het nieuwe product is namelijk echt nieuw. Niet alleen voor m’n klanten, maar ook voor mezelf. Het is nieuw én eng. Ik wil het wel introduceren, maar durf ik het wel? Zolang er nog geen productnaam is, ben ik veilig. Stokt alles, hoef ik nog niet verder. Het wachten op m’n man is een uitstekende vertrager. De schuld ligt immers niet bij mijzelf. Ik kan er niets aan doen…

Ik speel verstoppertje

Wat er eigenlijk aan de hand is, is dat ik verstoppertje speel. Met mezelf. En deze keer was het bijna gelukt. Ik zat zo goed verstopt voor m’n angst, dat ik mezelf haast niet meer kon vinden.  Lekker veilig, maar heel jammer.

Weg is de verantwoordelijkheid

Het jammere is namelijk dat ik, door me te verstoppen, ook m’n verantwoordelijkheid afgeef. De verantwoordelijkheid om van m’n product een succes te maken. De verantwoordelijkheid om m’n bedrijf te groeien. De verantwoordelijkheid om m’n klanten een echt tof product te leveren en ze nog veel beter te helpen. Dat is allemaal weg als ik verstoppertje speel. Wat blijft er dan nog van me over?

Verstoppertje met slimme vragen

Ik herken het verstoppertje spelen en zie het bij veel professionals om me heen. Vaak zit verstoppertje spelen verpakt in slimme vragen, zoals: ik weet niet of mijn baas dat wel ziet zitten, dat budget moet eerst door het MT worden goedgekeurd, past dat plan wel in onze strategie? Ook onderzoek kan verstoppertje zijn (“eerst de resultaten afwachten”), of je verstopt je met  een training of adviestraject (“eerst het traject afronden”, “eerst advies vragen aan mijn coach”).

Wat je op zo’n moment eigenlijk zegt is: het is te spannend. Te ver uit m’n comfortzone. Te eng. Met de kritische vragen speel je verstoppertje. Het ambitieuze idee wordt op een veilig plekje geparkeerd. Zo hoef jij er niet mee verder. Blijf jij lekker verstopt. Loop je geen risico. Maar maak je ook geen verschil, laat je niet zien wat je echt in je mars hebt.

Verban verstoppertje

Leren of advies vragen is goed, maar laat het nooit een argument zijn om je plannen te vertragen. Om uit te stellen wat je vandaag al kunt starten. Spelletjes spelen zijn leuk. Maar verstoppertje spelen? Laat dat kinderspel blijven en verban het uit je professionele leven. Wacht niet op een ander, als je het ook gewoon zelf kunt oppakken en regelen. Pak je verantwoordelijkheid en leef je leven. Voor mezelf is de conclusie ook duidelijk. Ik pak een wit vel papier en begin met het opschrijven van een lange lijst productnamen. Nog deze week moet die naam er zijn, daarvoor hoef ik niet meer op iemand anders te wachten!

Doe je mee met deze slimme mastermind? Een jaar lang aan de slag in een kleine groep slimme zelfstandigen, aangevuld met één-op-één advies bij jouw bedrijf. Inschrijven kan nog tot en met eind mei. Hier lees je er alles over.