Ik hoor beneden de achterdeur dichtslaan. De voetstappen van mijn jongste tikken over het tuinpad. Even later kraakt de schuurdeur en hoor ik hem zijn fiets naar buiten rijden. Regen tikt tegen de ramen van de slaapkamer, ik trek het dekbed hoger over me heen. Vandaag regelt mijn man het ontbijt. Ik heb geen haast. Lekker? Hmmmmm. Niet echt.
In al deze rust is er ruimte voor alle onrust.
Ik kan uitslapen, dutten, een boek pakken, wat werken. Maar mijn gedachten tollen, malen, wentelen, draaien. Om steeds weer uit te komen bij hetzelfde. Dat berichtje op Facebook gisteravond. Van een andere coach. Met foto’s van haar succesvolle event. Die zaal boordevol mensen.
Ze is coach. Net als ik. Ze heeft een succesvol bedrijf. Helpt volop mensen, verdient prachtige bedragen. Als ik daar over nadenk, voel ik geen jaloezie. Ik weet hoe hard ze er voor werkt, ken haar oprechte intenties. Ik gun haar het succes. Dat is het niet.
Als ik lees over haar succes, schaam ik me over mijn eigen bedrijf.
Wat is het dan wel? Het is schaamte. Als ik lees over haar succes, schaam ik me over mezelf.
Mijn gedachten gaan me me op de loop. Wat stelt mijn bedrijf voor? Ik verdien prachtig, maar niet zoveel als zij. Ik heb enthousiaste deelnemers, maar trek niet zoveel mensen op mijn events als zij. Ik voel me waardeloos. Ik heb zoveel talent, zoveel mogelijkheden. Maar ik verdien geen miljoen, heb geen honderduizenden volgers. Ik schaam me, over mijn bedrijf.
Het liefst zou ik diep onder de dekens kruipen, zo een week blijven liggen.
Ik ben er ingetrapt!
Maar dat doe ik niet. Tussen al dat malen, draaien en wentelen van mijn onrustige gedachten, popt er opeens een inzicht omhoog. Een inzicht dat komt uit de stilte, diep in mezelf. Een inzicht dat zo waar is, dat ik overeind vlieg en de dekens van me af schop.
Ik realiseer me: ik ben er ingetrapt!
Waar ben ik ingetrapt? In iets dat ik bij veel ondernemers zie. We hebben er vrijwel allemaal last van, van tijd tot tijd.
Lees meer