Tijdens m’n studietijd bestond het leven vooral uit leuke dingen. Interessante boeken lezen, avonden praten in de kroeg en op z’n tijd een lekker partijtje voetballen. Hoe had ik toen kunnen vermoeden dat dat laatste voor een bijzondere levensles zou gaan zorgen.
De keerzijde van een kampioenschap
Al voetballend belandde ik in het bestuur van de studenten voetbalvereninging. Met een heleboel mannelijke voetballers. Na een paar jaar schopte ik het zelfs tot voorzitter, van een onze club die op een knap niveau speelde. Toen kwam er een fikse tegenvaller. Het eerste mannen-zaalteam werd kampioen. Dat klonk leuk (feest!), maar het had voor mij een grote keerzijde. Als voorzitter van het bestuur moest ik speechen. In een zaal vol dronken voetballers. Er zouden ook sponsors komen. En andere belangrijke relaties. Een speech van de voorzitter hoorde er dus bij.
Ik had absoluut niets te melden
Dagenlang hikte ik er tegenaan. Wat moest ik in hemelsnaam zeggen? Hoe ik er ook nadacht, hoe ik er ook peinsde, een goede oplossing vond ik niet. Ik moest speechen, dat was ik aan m’n rol verplicht. Maar ik had absoluut niets te melden. Er was bovendien niemand in m’n speech geïnteresseerd. De mannen wilden maar één ding: feest en bier. Wat nu?
Hierna zou alles meevallen
De avond van het kampioensfeest werd voor mij de avond van een groot dilemma. Met ontzettende tegenzin stapte ik de zaal in. Dit zou de ergste avond van m’n leven worden. Erger kon absoluut niet. Terwijl ik voor de zaal met dronken voetballers stond, drong het besef in alle hevigheid tot me door: het kon echt niet erger! Toen begon ik plots te lachen. Het kon inderdaad niet erger. Na vanavond zou een presentatie niet meer snel lastig zijn. Hierna zou alles meevallen!
Ik vertelde m’n nietszeggende speech die ik had voorbereid en hield het kort. Vertelde hoe trots we waren op deze mooie prestatie. Dat het zonder de sponsors en al die andere belangrijke relaties nooit was gelukt. Vroeg om een groot applaus voor ons allemaal en vroeg daarna om een flink glas bier, het feest kon beginnen. Ik had het ergste gehad. Dat feest barstte vervolgens in alle hevigheid los. Het werd een mooie avond en een lange nacht.
Een speech was nooit meer echt eng
Na die dag heb ik nog vaak een presentatie gehouden. Voor het topmanagement van het bedrijf waar ik als junior werkte. Voor een volle zaal met familie en hoogleraren bij m’n promotie op de universiteit. Voor kritische klanten of nieuwe opdrachtgevers. Die speeches waren spannend, maar toch was ik nooit meer echt nerveus. Zodra de zenuwen opspeelden, dacht ik weer terug aan de zaal vol dronken voetballers. Als ik dat destijds aankon, dan zou dit nu ook lukken.
De les van de dronken voetballers
Zo heb ik een belangrijke levensles geleerd van de zaal met dronken voetballers. Dingen lijken vooraf eng, maar achteraf helpen juist die ‘enge dingen’ je om te groeien. Om de lat een stukje hoger te leggen, om meer te durven. Om niet meer voor afschrikwekkende zaken terug te schrikken, maar ze gewoon te doen. Het werd daarmee een metafoor voor ontwikkeling in m’n leven. Ik leerde om niet terug te schrikken voor spannende dingen, maar ze juist op te zoeken.
Als ik nu als ondernemer terugkijk op m’n studie Bedrijfskunde, zijn er weinig theorieën en inzichten die me bij zijn gebleven. Misschien heb ik tijdens al die jaren studie wel het meeste geleerd van die ene lastige speech. Van de zaal dronken voetballers die me leerde hoe gaaf het is om je grenzen te verleggen. Om iets toch te doen, als je eigenlijk niet durft. Dan word je echt kampioen!
Geef een antwoord