Op de stralende zaterdagmiddag check ik in de zon in de achtertuin hoeveel bezoekers m’n blog vandaag heeft getrokken. Ik kijk verbijsterd naar m’n schermpje: acht! Pfff, de moed zakt me in de schoenen. Heb ik daar al meer dan een jaar keihard voor gewerkt. Heb ik daar al meer dan tweehonderd columns voor geschreven? Wat teleurstellend weinig belangstelling. Waar doe ik het eigenlijk nog voor?!
Ik denk aan de echte toppers, grote kunstenaars die beroemd zijn. Echte schrijvers, of de grote schilders in het Kröller-Müller museum waar ik pas ben geweest. Ik denk terug aan de wandeling door het musuem. Zie de volle gang weer, waar al die Japanners enthousiast luisterden naar de uitleg bij de schilderijen van Van Gogh. Dat is pas een beroemdheid. Dan schiet me een flard van de uitleg van de gids te binnen: “… verkocht slechts één schilderij tijdens z’n leven”.
Plots trekken de wolken weg uit m’n hoofd en breekt de voorjaarszon in me door. Wie ben ik om te zeuren over gebrek aan applaus, over te weinig bezoekers. Als Van Gogh was opgehouden omdat hij zo weinig verkocht, hadden we nooit zijn mooie schilderijen gekend.
Ik voel van binnen dat ik helemaal niet wíl stoppen, niet kan stoppen. Er is werk te doen! Ik wil bloggen, ik wil columns schrijven. Ik wil mensen in grote en kleine organisaties laten zien dat het anders kan. Dat de klant nog te vaak niet centraal staat. Ik wil de ambitieuze professionals laten zien dat ze niet alleen staan in hun strijd om de klant de aandacht te geven die nodig is. Ik móet doorgaan.
En hoe zit dat met jouw werk? Met jouw missie binnen je organisatie? Boek je te weinig voortgang? Vraag je je af waar je het voor doet? Laat de donkere wolken in je hoofd je niet afremmen, maar denk aan de zon. Aan de zonnige velden van Van Gogh. Denk aan het harde werk dat eerst nodig is, voordat de erkenning volgt. Aan het zaaien voordat je kunt oogsten. Laat je niet kisten, maar ga stug door. Dan zal de zon vanzelf weer gaan schijnen.
Ik besluit op m’n iPhone nog even een ander getal te controleren, dat van de positie van m’n ebook ‘De kracht van een klacht‘ op de ranglijst bij managementboek. Ik veer overeind: mijn ebook met columns staat in de top 180 van best-verkochte boeken. Een absoluut record. De zon breekt door op m’n gezicht. Ik ga nog lang niet stoppen!
Lisanneleeft zegt
Wat een onwijs mooi stuk. Nog lang niet stoppen!
Marijke Messak zegt
YOU GO GIRL!!
Ellen de Lange-Ros zegt
Bedankt voor jullie mooie support! Langzaam leer ik dat de dip die ik hier beschrijf er niet toe doet en zelfs dom is. Het gaat niet om applaus, om grote aantallen hits. Waar het om gaat, is dat ik wil schrijven, wil creëeren. Dat is belangrijk en daar moet ik gewoon mee doorgaan.
De grote valkuil is om je te spiegelen aan mensen met meer succes, meer verkopen, meer hits. En om dan te denken: ik ben niet zo groot, dus ben ik waardeloos en kan ik beter stoppen. Dat is een domme gedachte. Ook al ben je klein, dan moet je nog gewoon doorgaan met creëeren. Zoals ik zelf in een andere blog zeg: je hoeft geen superheld te zijn om het verschil te maken. Je moet in jouw hoekje van de wereld aan de slag, met volle overgave en inspiratie. Dan maak je het verschil! https://faxion.nl/2011/je-hoeft-geen-superheld-te-zijn-om-het-verschil-te-maken/
Bastiaan zegt
Hoi Ellen,
Ik heb recent je blog ontdekt en met veel plezier en gevoel van herkenning je stukken gelezen. Stuk voor stuk leuk en inspirerend. Zeker voor mij omdat ik ook een aantal jaar bij een vergelijkbaar bedrijf als KPN achter de rug heb, deels in marktonderzoek. Daar ben ik nu weg en ik ben erg aan het nadenken wat ik wil. Voor mezelf beginnen is daarbij ook een optie maar wel een spannende. Eentje waarvan ik nog niet gelijk zie hoe ik het voor elkaar moet krijgen. Blogs zoals de jouwe zijn daarbij een inspiratie.
Dus, blijf vooral schrijven, ik heb je toegevoegd op twitter en in m’n rss feed en blijf je dus zeker lezen!
Groet,
Bastiaan