Het is een regenachtige zaterdagmiddag. M’n ene zoontje ligt te slapen, de ander is bij een vriendje. En ik? Ik heb tijd om aan m’n website te sleutelen. Ik ben geïnspireerd door een mooie blog, die ik als voorbeeld voor m’n eigen site wil gebruiken. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om mijn layout wat aan te passen? Ik log in op m’n site en ga uitproberen. Al snel heb ik gevonden hoe ik de kleur van lettertype kan aanpassen. Dat oogt al een stuk beter! Na de eenvoudige wijzigingen krijg ik de smaak te pakken. Ik probeer steeds ingewikkelder zaken. Dat gaat heel aardig, totdat ik een dramatische ontdekking doe: m’n website is helemaal uit de lucht! M’n klanten zien niets meer en ik kan niet meer inloggen en de fouten ongedaan maken! Wat nu?

Van hindernis naar hindernis

M’n ondernemers-leven bestaat uit de nodige hindernissen. Het operationeel krijgen van een nieuwe website is er zo eentje. Het begint met schrijven van een goede tekst. Daarna is het zoeken naar een bouwer, die mijn ideeën kan omzetten in een echte site. Vervolgens het aanpassen van de site naar m’n eigen wensen. Steeds weer doemen er hindernissen op, die ik als ondernemer moet overwinnen. Vaak gaat het om hindernissen waar ik geen opleiding voor heb gehad, of die spontaan ontstaan. Een klantonderzoek dat om mysterieuze redenen plots offline is, onvoorziene fouten in een bestand dat ik van een klant krijg. Of een opdrachtgever die onverwachts extra rapportages wil, vandaag nog. Zodra de ene hindernis is genomen, doemt de volgende alweer op.

Houdt het dan nooit op?

Gelukkig sta ik er bij die hindernissen niet altijd alleen voor. Op onverwachte momenten krijg ik spontaan hulp van engeltjes. Zo blijkt de bouwer van m’n website op zaterdag online. Na mijn mailtje met noodkreet over m’n vernielde website, heeft hij binnen een half uurtje alles weer in de lucht (Alfred bedankt!). Andere keren kost het overwinnen van een hindernis meer moeite. Vraagt het sleuren, peinzen of een creatieve brainwave. Steeds weer denk ik: dit was de laatste hindernis, na deze hindernis wordt alles eindelijk gewoon. Steeds weer blijk ik het mis te hebben. De ene hindernis is nog niet overwonnen, of de volgende dient zich al aan. Houdt het dan nooit op?

Een levenslange hordenloop

Terwijl ik gedachtenloos langs een atletiekbaan fiets, vallen plots de puzzelstukjes op hun plek. Waarom denk ik steeds dat ik de laatste hindernis heb gehad? Dat nu alles normaal wordt? Waarom zie ik niet hoe het echt in elkaar steekt: ondernemen, werken en leven zijn één lange hordenloop. Het is naïef om te denken dat na deze horde ‘alles normaal wordt’. Natuurlijk niet! Het is als een hordenloper die denkt dat hij na de eerste horde lekker kan sprinten. En struikelt over de eerstvolgende horde in z’n baan.

De uitdaging: hoe neem ik de hordes?

Het leven is niets anders dan een eindeloze hordenloop. Zodra je de ene horde hebt gehad, dient de volgende zich alweer aan. Ben je die ene vervelende manager kwijt, dan is de volgende nog veeleisender. Heb je de ene saai baan achter je gelaten, blijkt de volgende nog minder uitdagend. Langzaam begint het me te dagen wat mijn uitdaging is. Ik moet niet uitkijken naar een leven zonder hordes. Ik moet me oefenen in het némen van de hordes. Ik ben hordenloper!

Lang leve de hordes!

Sinds ik dat besef, zie ik de hindernissen plots niet meer als een belemmering. Ze zijn een hekje waar ik vol snelheid en gratie overheen kan stuiven. Ze zijn geen lastige onderbreking van m’n leven. Ze zíjn m’n leven. Dan besef ik ook: ik hou van m’n leven met de hordes! Ik hou van uitdagingen, van afwisseling, van problemen oplossen. Juist de hordes maken m’n werk en leven uitdagend en geven me de kans om me te ontwikkelen. Om te laten zien wat ik in m’n mars heb. En om meerwaarde aan anderen te leveren, wanneer ik hun hordes neem en problemen oplos. Hoe saai zou het zijn, als er geen hordes meer waren. Als ik over een vlakke baan naar de finish kon stuiven. Lang leve het leven als hordenloop!