Ik voel de motregen door mijn hardloopshirt heen komen. Boven me ruisen de groene bladeren aan de volle bomen. Grijze wolken vliegen langs de lucht. En ik geniet. Van het tempo, de regen, de rustige weg. Dan komt er een fietser aan. Een oudere vrouw, over haar stuur gebogen. Van verre kijkt ze me aan. Maar als ze vlakbij is, schiet ze overeind omdat ze wat wil zeggen. Daardoor glipt het stuur bijna uit haar handen. Ze maakt een rare manoeuvre en kijkt me nijdig aan. Dan bijt ze me toe: “Doe een veiligheidsvest aan. Oelewapper!” Stomverbaasd kijk ik haar na.

Ze is de eerste en laatste fietser die ik op de rustige zondagochtend op het weggetje tegenkom. Bijna was ze van haar fiets gevallen. Niet omdat ze me niet zag. Maar omdat ze me zonodig wat moet toeroepen. Advies moet geven. Omdat ze het beter weet. Zij denkt te weten hoe ík moet hardlopen. Met een veiligheidsvest. Anders is het onverantwoord. Lachend ren ik verder. Zonder vest.

Dan bedenk ik: hoe vaak doen we niet hetzelfde? In ons leven, of ons werk. We zijn vaak druk met anderen. We weten zo goed hoe zij hun leven moeten leiden. Anders eten. Minder alcohol drinken. Of juist meer water. Minder koffie. Of meer groene smoothies. Ook zakelijk weten we het precies. Voor alle anderen. Ze moeten minder spammen. Of juist meer aan online marketing doen. Minder opdringerige emails sturen. Of juist starten met bloggen. We weten het allemaal precies. Voor iemand anders.

En wat doen we zelf? Voorovergebogen over ons levensstuur kijken we nijdig rond. Naar iedereen die iets fout doet. Die niet doet, wat wij voor ogen hebben. We bijten ze ongevraagd advies toe. En vallen ondertussen zelf bijna van onze fiets. En wat doet die ander? Die gaat gewoon door met wat hij altijd al deed. Ondertussen lachend om onze nijd. Die oelewappers!

Doe je mee met deze slimme mastermind? Een jaar lang aan de slag in een kleine groep slimme zelfstandigen, aangevuld met één-op-één advies bij jouw bedrijf. Inschrijven kan nog tot en met eind mei. Hier lees je er alles over.